Kostverlorenvaart

Vorig jaar kerst verstuurde ik een pakket met een pot pindakaas naar Australië. De postbeambte van de Kinkerstraat pakte het bij een hoek, liet z'n bureaustoel naar achteren kantelen om de weegschaal te bereiken maar de doos viel op de grond. "Zo, die ligt" was zijn commentaar. Een paar weken later werd het postkantoor opgeheven. Sindsdien is mijn postbus achterin een boekhandel aan de Overtoom. Een mooie grote winkel met veel buitenlandse kranten, alle boeken waar de laatste tijd over is geschreven, enveloppen, pennen, kinderboeken en reisgidsen. In het begin had ik moeite om door andermans winkel te lopen, naar achteren, langs het bureau waar de administratie wordt gedaan en terug, alleen om mijn post op te halen. Ik sloeg weleens een paar dagen over. Nu vind ik het ook wel leuk. Het is er licht en overzichtelijk. Op het overladen bureau van de administratie zag ik laatst een boek liggen waarvan de titel me direct fascineerde, Leer als een speer . Het was een best

In de lift van het bejaardentehuis is er tijd genoeg om na te denken. Het duurt een poosje eer de deuren sluiten. Het is een hele klim naar de eerste verdieping en de lift begint er pas na een aarzeling aan. Alle tijd om te lezen wat er aan het prikbord is gehangen. Een op het eerste gezicht strenge vrouw kondigt haar komst aan. Het leven is geen feest geweest maar ze neemt het niemand kwalijk en ze gaat door met de modeverkoop. Haar bedrijfslogo: en leeg hangertje. Ze komt binnenkort weer langs, van 10 tot 12, met pantalons, gilets en japonnen. "Wij zorgen voor gebak bij de koffie!" Dat gebakje schept overigens geen verplichting. Je kunt alles vrijblijvend bekijken en passen. Ik verbaas me over "Iedereen is van harte welkom!" en "Pinnen mag." Zouden er modeverkopers zijn die in het verleden bepaalde klanten hebben geweigerd? Dan is het goed om te weten dat wie destijds de deur werd gewezen, nu zal worden verwelkomd. Bij "Pinnen mag" stel

Iets dikker dan een luciferdoosje zijn ze, de boeken met wijze citaten die Willi maakte. De tekst fraai gezet (in de Seravek op 8pt) en afgedrukt op vellen papier (90 grams Conqueror) die tot katernen zijn gevouwd en gesneden zoals in de boekdrukkunst hoort, ingenaaid en volgens de regels van de kunst gebonden. Titel in fijne gouden letters in het leer geperst. Het kost jaren om het vak te leren en in elk boek gaan vele uren zitten. Nauwgezet, toegewijd, en geconcentreerd maakt hij zijn boeken. Wanneer het werk is gedaan, ontspant hij zich soms aan een oude draaibank, vorig jaar van een gepensioneerde timmerman overgenomen. Een klein vierkant blok perenhout of kers gaat draaien en wordt door het scherpe staal in zijn hand rond gemaakt. Dan snijdt hij verder in het snel draaiende hout tot er een tolletje overblijft met spitse punt en een lange smalle breekbare steel. De ene tol draait harder en langer dan de ander. Die met relatief dikke buik zijn het meest stabiel en die met de s

Op 13 februari 1945 werden 650.000 brandbommen gegooid op het Duitse "Florence aan de Elbe" en vuurstormen vernietigden bijna alles van Dresden. [ artikel ] Deze week liep ik met een vriend in het Oktagon van de Hogeschool voor de Kunsten van Dresden. Een prachtig gebouw. Veel is intussen hersteld maar gelukkig is ook heel veel rauw gebleven, waardoor de oude sier ruimte laat voor licht en strakke lijnen. Juliane Schmidt studeert af met een performance . Ze heeft een stapel van brede vellen vloeipapier laten komen. Op dag 1 pakte ze een vel van de stapel die tot haar schouders reikte, nam het vel voorzichtig op, draaide langzaam om, liep twee stappen en liet het dalen tot het op de grond lag. Alles rustig en geconcentreerd zodat het tere materiaal niet zou scheuren door de beweging. Tijdens de korte reis bolde en krulde het papier, zwom het door de lucht. Ze draaide zich om en haalde het volgende vel dat secuur op z'n plek werd gelegd, alle punten precies op het o