Kostverlorenvaart

Een enkele keer is ze vol leven, even maar. En alleen 's nachts. Ik word dan wakker van het geroffel van haar poten op de houten vloer. Waar ze vandaan komt is niet te zien en waar ze heen rent is ook niet duidelijk. Het zou een muis kunnen zijn waar ze op jaagt, maar ik zie nooit muizen en ik hoor ook nooit gepiep. De rest van de tijd ligt ze ergens. Het liefst ligt ze bij de kachel, maar daar lopen we vaak voorbij en dat vindt ze zo hinderlijk dat ze dan maar liever op de bank ligt, iets verder bij de kachel vandaan. Echt genieten lijkt ze niet te doen, ze ligt er eerder gelaten bij met een smeulend vuur in haar half geopende ogen. Ze wil soms worden gestreeld maar eigenlijk is het na de eerste aanraking al teveel en zie je dat ze zich in moet houden om niet te bijten. En als je niet meteen stopt zet ze bliksemsnel haar tanden in je hand. Niet diep, wel duidelijk. Muziek verdraagt ze niet en vooral 's winters lijkt haar van alles dwars te zitten. Geen oog doe je dicht. De

Voor de bewoners van het tehuis wordt van alles georganiseerd en er is zelfs een computerlokaal waar senioren vertrouwd worden gemaakt met de communicatie van de nieuwe eeuw. Op de gang zie ik biljetten hangen van free lance hulpverleners die ieder een idee hebben om de levensavond aangenamer te maken. "Wil jij jouw leven in eigen hand nemen?" vraagt Marjan. Zij is "practioner" en ze weet een manier om je bewust te worden van je eigen kracht. Terwijl ik het lees heb ik even de neiging flauw te doen en te denken dat ze daar nu pas mee aan komt, bij mensen die hun eigen vuilniszak al niet meer op kunnen tillen. Maar dat is te sterk gesteld natuurlijk. En het is wel een mooi idee om "in kontakt te komen met je natuurlijke gave om jezelf te helen." Nu meer dan ooit. En wie wil er niet "leven vanuit liefde, licht en overvloed!" in deze tijd van lage pensioenen, duister en dood. Onder de symboliek van Michelangelo's Schepping, met God die reikt