Kostverlorenvaart

In de Pijp zag ik een wasbord bij de vuilniszakken liggen. Ik heb er nog nooit een nieuw gezien, maar voor een oude ziet deze er nog goed uit denk ik. Ik vraag me af of er veel mee is gewassen en of er ook weleens muziek op is gemaakt. Te zien aan de ribbels is er een poos helemaal niets mee gedaan. Thuis heb ik geprobeerd er een opgewekt voetje-van-de-vloer ritme op te ribbelen met een kleine lepel, maar dat blijkt moeilijk te zijn. Bij een vriend staat het nu in z'n atelier. Gisteren stond er op die sokkel nog een dure sculptuur, een gestileerd paard en verdomd, het oude wasbord staat er nu alsof het er hoort. Ongelooflijk, zo gemakkelijk als die straatschooier zich in een oogwenk aanpaste aan de luxe omgeving. Roestkorst is patina geworden.

Vaak fietste ik er langs maar nu zie ik het gebouw pas. Oude en heel oude stukken aan elkaar gegroeid, tralies voor de ramen en veel blinde muren. Op de hoekpunten hangen camera's. Ik maak wat foto's en verwacht in de kraag te worden gegrepen, maar vermoedelijk hangen de monitoren naast elkaar op een lastige plek en kijkt er al lang niemand meer naar de beelden die elke twee seconden van de ene op de andere camera schakelen. Het gebouw lijkt zich te schamen. Als een vuile zwerver staat het van de wereld afgedraaid. Het wil liever niet gezien worden. De stalen deur die ik hebben moet heeft geen handvat. Als een putdeksel sluit het de toegang af. Ik druk op een knop en iemand laat van afstand de deur langzaam openzwaaien. Binnen is het donker en achter dik glas zit de portier. Er een vrouw voor me die iemand spreken moet. Ze noemt een naam. "Ik heb net gebeld en ik zou me hier melden." Op welke afdeling, welke cel, vraagt de portier, maar dat weet ze niet. "Kunt

In september demonstreerden SP'ers met de slagzin " Laat de rijken de crisis betalen ." Voor de VVD is zoiets natuurlijk geen prettige gedachte. Op de Overtoom zag ik daarnet twee zomers geklede jongens VVD-affiches plakken. Emmer plaksel mee, spatel om te roeren en een gloednieuwe borstel om de behangerslijm te kwasten. Ze waren net klaar en keken tevreden naar de zuil die ze goed vol hadden geplakt en maakten wat foto's van hun werk. "Vandalen gaan betalen" staat er op een van de affiches. Maar valt er bij vandalen wel genoeg te halen?

Afdeling radiologie, vroeg op de zondagmiddag. Een gebouw als een ruimteschip waarin de mensen klein zijn. In de tuin zitten wat patiënten naast hun rijdende kapstokken met infuus. Bij Radiologie zijn de schuifdeuren dicht. "U wordt opgehaald." Maar waar moeten we plaatsnemen? 'Hier' is geen stoel, wel verder terug en aan de andere kant van de deuren. Iemand laat de schuifdeuren opengaan. In de wachtruimte bij de MRI-machine staat een tafel kralen-spiralen waarmee kinderen kunnen spelen. Als je die tafel ziet, weet je dat je in een ziekenhuis bent. Kinderen spelen er weleens mee, maar zijn misschien niet in de stemming, want moeder is ziek en je wilt niet dat ze doodgaat. En als je ermee gaat spelen, kijken er grote mensen naar je. Het magneetveld is dag en nacht in werking. Daar put ik hoop uit. Je ziet ze niet, maar er wordt met man en macht gewerkt aan het herstel. Bij de uitgang staat een torso van een vrouw, helft schedel, helft gezicht en je kunt ha