Kostverlorenvaart

Amsterdam, 21 February 2008 Wim Hof aka ' The Iceman ' was interviewed by a Channel Four team in the Amsterdam Vondelpark last saturday. He has just returned from a trip to Tanzania where he climbed the 5,891.8 metres (19,330 ft) of Mount Kilimanjaro dressed in just his sandals and a pair of shorts. And last year he set a new world record, standing in ice for 72 minutes in New York . Amazing, compared to another Dutchman, Beau van Erven Dorens who planned to promote his book "Pijn" (Pain) by diving into the Amstel canal in December last year. After ten minutes of bravery he needed a team of policemen and fire brigade trucks to rescue him from the cold canal. And the water wasn't even freezing. During many years of training, Wim Hof has taught himself to be cold blooded. It involves exceptional physical discipline and the addictive pleasure of success under stress that long distance runners know so well. Even the Iceman knows when to quit, though, like two years...

[foto's: Hans Franz] Elke keer dat hij vanuit CS Amsterdam binnenstapt, maakt hij een foto van de Nicolaaskerk. De kerk staat er altijd onbewogen en toch anders op en ook de wereld is steeds een nieuwe. Zaterdag was het licht zo mooi dat we lang op dezelfde plaats bleven staan kijken. De opkomende zon straalde om het stationsgebouw en het licht werd nogeens gereflecteerd door de glimmende tramrails. Ieder die het plein overstak liep door bundels goud licht, vrijwel niet te vangen met de camera maar het gaf niet, gewoon daar te staan en het mee te maken was al schitterend. Wat een feest om ogen te hebben, te kunnen zien. Verderop hingen gelovige jongeren een spandoek over het informatiebord van de herinrichting van het stationsplein. In hun wereld gaat het niet om kleur maar om een simpele keuze tussen goed en kwaad, God of duivel, voor altijd in de hemel of eeuwig in de hel. Ik spreek met een van de jongens. Een beleefde jonge man, mooie oogopslag. Hij geeft me een Engels boekje op...

"Wie moet straks die kabels uit de knoop halen?" vraag ik aan de mannen die de haspel met elkaar afrollen. De steeds groter wordende kluwen kleurige slangen op de grond wordt straks gewoon weggegooid, vertellen ze me. Ze hebben slechts een handvol kleuren nodig, maar als ze van elke kleur een haspel meenemen staat de hele gracht vol. Dan maar een waar alle kleuren op zitten en wegdoen wat overbodig is. Ik stel me voor wat er zou gebeuren als iemand zo'n kluwen kostbaar wegwerpmateriaal midden in de hal van een kunstacademie zou leggen, met spotjes erop. Een apparaat erop aansluiten waardoor uit een van de slangen toneelmist stroomt. Ik kan er niet bij weglopen. Zo'n grauwe dag in een wereld met weinig kleur en daar middenin drie mannen met de regenboog op een reuzenklos. De slangen gaan straks onder de grond waar ze, verborgen voor het licht, geen kleur meer hebben. Er worden later glasvezelkabels doorheengetrokken voor datacommunicatie. Website van het bedrijf: Van d...

Zaterdag keek hij tegen de felle maar kille zon in terwijl de snijdende oostenwind met de stroom van de Kostverlorenvaart mee blies. Naast de deur van de Aldi. Z'n muziek blijmoedig, een herhaling van telkens dezelfde reeks noten die door de herhaling experimenteel leek, alsof er ergens een draaimolen op hol was geslagen en er geen kind meer op of af kon. Ik mocht een foto van 'm maken maar zijn hoofd leek wel uit steen gehouwen en zijn ogen bleven verborgen in het duister onder de klep van z'n pet. Vandaag is het nog kouder onder de grijze lucht. Als ik met m'n camera bij hem kom is hij net bezig zijn spullen in te pakken. Hij speelt nog wat laatste noten tot ik m'n foto's heb gemaakt en dit keer kijken we elkaar aan. "Samen boeken wij succes" [English: I saw him last saturday already when he played at the same spot next to the entrance of the ALDI very-low-budget supermarket. It was quite cold then with a fierce eastern wind along the canal but it wa...