Kostverlorenvaart

It seemed we ran out of mice but this morning one of the traps has a visitor. This little mouse seems very smart. It sits very still, only its nose twitching and its heart beating, watching me carefully.  When I take a picture it poses like the Pussy Riot girls, looking helpless and concerned about the world.

Recently I picked up a vintage soda siphon which I estimate to be from the sixties. It hadn't been used for quite some time and after cleaning I found that most of the CO2 would spectacularly escape from the charger and the pressure that was in the bottle made water flow out. Total loss? Maybe, maybe not. With a tiny sharp hook I picked the little rubber seal out of the cilinder where the CO2 cartridges are loaded and it was hard, crumbling. Below it on the inside was another seal, quite dry and flat. I wondered where on earth I could find replacements. I imagined taking the siphon to hardware stores where men in coats would look at me, shaking their head. Then I remembered I'd ordered a service set for my LONDINIUM earlier this year and the ziplock had lots of rubber seals and gaskets. It was a far shot but it would be so very convenient if some of them would fit. And they did! Part of the good luck I was having comes from the fact that both the LONDINIUM espresso mach

Toen we wakker werden zat Flap al een paar uur in de val. Vannacht in het veilige duister had hij rond gescharreld, zorgvuldig langs de plinten lopend, open vlaktes en lichte plekken mijdend. Toen de val dicht klapte, was hij erg geschrokken en de lust om nog een keer aan de pindakaas te likken was hem op slag vergaan. Daar zat hij dan, besluiteloos omdat er weinig te kiezen of te besluiten viel, en het werd steeds lichter. Het was al lang tijd om thuis, onder de planken vloer, in een hoekje te slapen. Het ruikt naar kat, en als het een kat is die op het aanrecht kan springen, is hij de klos. Zodoende zit Flap er timide bij als ik hem vind, stil en rillend alsof hij het koud heeft. Ik vraag me af waarom hij Flap heet. Ja, zijn oren zijn relatief groot, maar dat hebben alle kleine muizen. Ik denk dat hij eerst een andere naam had, gewoon Henk of Filip, maar dat een plaaggeest in de familie hem een paar keer Flap noemde en dat het zo'n succes was dat niemand hem meer anders no

Ik kreeg vorige week een briljante tip (dankje C!) en heb nu geen gesjouw meer met plastic Spa-flessen voor water met prik. Die PET-flessen zijn rot voor het milieu, de statiegeld-dingen stapelen zich op in gekke hoeken, straks struikelt de inbreker er nog over, breekt zijn nek, is niet verzekerd, tel uit je WA-verzekering. Veel eenvoudiger, bovendien vintage dus extra goed, duurzaam, uit een tijd dat nog niet over de "footprint"  van producten werd nagedacht omdat de oplossing zo simpel was en de melkboer nog aan de deur kwam: koop een antieke spuitfles, kost bijna niets de komende weken nu het nog net niet in de mode is. Kijk of-ie nog fris ruikt, spoel 'm even om, doe er vers kraanwater in (ons kraanwater is uitstekend!),  leg een CO2 capsule in het magazijn (niet die voor slagroom,  zijn niet lekker), schroef die erin een PFFFFSHHH! je hebt liters super lekker bruiswater uit eigen keukenbron. Bedrijven als Nestlé trekken in mooie landen gewetenloos alle fris

Sardine liep te winkelen in de lade waar voor haar niets te halen viel. Alles is in blik, te dik voor muizentanden en verder een paar pakjes scherpe Indiase kruiden die misschien wel lekker ruiken maar waar muizen niet aan kunnen wennen. Ik vermoed dat de muizenfamilie het nog steeds heeft over de plastic zakken met stevige erwtensoep die ik er maanden geleden in had gezet. Daar hebben ze een geweldig feest van gebouwd, maar dat was ook de aanleiding voor de hele muizenvang-campagne. En Sardine kwam toch nog eens kijken of er niet opnieuw zo'n soep was neergezet. Terwijl ik tegen haar sprak en uitlegde dat ze moest verhuizen, keek ze me zeer aandachtig aan maar ik vermoed dat ze geen acht op mijn woorden sloeg en slechts het moment zocht om weg te komen. Ze kon best weg, tussen die potten en blikken kon ik haar toch niet te pakken krijgen maar toen ze ineens over de achterste rand van de la verdween, riep ik haar na "ik ga je VANGEN!" En daar zat ze in de val vanoch

Stephen Sweeny from Seattle has developed a few very nice modifications of the already legendary HG One grinder , the one hand grinder that is second to none in coffee grinding in a very modern design. First, Stephen came up with a series of beautiful wooden handles to replace the early plastic ones on the LONDINIUM espresso machine and a matching set for the HG One grinder .  Then, he set to work to design and produce a beautiful acrylic funnel for the portafilter of the LONDINIUM and from there it as a logical step to develop an acrylic cradle / portafilter holder to directly grind into. The HG One "blind tumbler" is a piece of beauty and a very clever instrument already, but the idea to grind directly into the portafilter was appealing and a good reason to tinker and experiment in the workshop. Stephen uses a set of extremely strong little Neodymium (NdFeB) Grade 52 magnets to guide the PF holder to the exact ideal spot right under the center of the HG One burrs .

De drie zondagsmuisjes noem ik ze, alle drie even klein en even verlegen. Eentje is er vanochtend in de grote blikken doos gekropen maar afgezien van zijn staart was er niets van hem te zien, zo timide verstopte hij zich in een hoekje achter een van de ingangen. De ander zat in de iglo maar zodra ik die in het licht zette probeerde het muisje zo wild en uit alle macht tussen de tralies door te kruipen dat ik maar een lap over de iglo legde, dan bleef het rustiger. En de derde wilde ook het liefst ongezien blijven, vond de hele situatie hoogst genant, keek voor zich uit als een kleine betrapte zakkenroller, zo van "u ziet mij wel maar ik ben er niet." Vermoedelijk komen ze uit een zelfde nest en is hun moeder er zo een die de hele dag op zangerige toon roept "LET MAAR NIET OP MIJ!!!" of "LAAT MAAR, IK ZAL HET WEL WEER DOEN!!!" en geen kans voorbij laat gaan om zichzelf en haar slachtofferrol in het middelpunt van de belangstelling te plaatsen. Ze heeft de

The tiniest mouse we caught so far. Or did we catch her? She was playing, found the igloo, climbed in and couldn't get out anymore. After I took pictures and a first short clip, I covered the igloo with a teacloth for a minute so she would feel safely hidden but when I lifted the cloth again, she was gone. Maybe for the best. Go find your home Sophie, the park was not for you!

Sinds een maand of twee waren z'n ouders begonnen hem Arthur te noemen en vooral zijn vader, die altijd al wat bijterig was geweest, had het er steeds vaker over dat het tijd was dat Arthur zijn eigen boontjes ging doppen, een nest beginnen in een ander huis. Tuurtje zelf zag het anders. Ja, hij was groot voor zijn leeftijd, bijna zo groot als zijn vader maar zijn kindertijd was nog lang niet voorbij. Dat zal je toch zeker zelf wel voelen? Nu ook zijn moeder afstandelijk tegen hem deed en nooit meer vroeg wanneer hij weer thuis zou komen als hij hun holletje verliet, werd hij zelf ook onverschilliger, bleef langer weg en kroop langs buizen en door gaten waar ze hem nooit zouden vinden als ze toch ongerust werden en hem zouden zoeken. Zo vond hij de doorgang naar de bovenburen, waar muizen woonden die heel anders roken, muizen waar zijn ouders niets mee te maken wilden hebben. Dat zou wat zijn, als hij straks terugkwam en ze aan hem konden zien en ruiken dat hij verder was gegaan

They called themselves "The Two Houdinis" as they went on their adventures, in and out of drawers, in and out of boxes, always finding a crumb to eat. "If we get in, we get out" was their motto, a simplified version of the warning to "never get into something you can't get out of" that they heard so often it had lost its meaning. And now they're in and they can't get out. They are so young and tiny, it's good that we can release them together.

Night shift in the mouse catching business. It's that eerie hour, the dead of night. The Mouse Catcher makes his long round in the dark city. Most everyone is asleep in the houses he checks but usually he doesn't even know if they are home at all. There are some big houses, you wouldn't believe it in the crowded center of this old town but some houses are more like little villages with hallways and hundreds of doors. During a war you could hide a family in the basement section and most of the time you'd forget they were there at all. And they could find plenty to eat. He has keys but does not really need them. He can let himself in. There are so many ways and he needs very little for his passage. The traps are there already and he checks them, one by one. "Nothing..." he whispers to himself if one is empty. He likes a good catch but he enjoys the sight of an empty trap as much. The lure, the openness, the options and the patience of the contraption, they