Kostverlorenvaart

This article about several possible approaches to designing class D amplifiers like the Hexateq monos has lines that to me are more beautiful than some literature. Like "the digital integrator takes the signal for what it means, whereas the analogue integrator takes it for what it looks like, regardless of any meaning." Delightful, isn't it? Plus the article is typeset in TeX , a system I've grown fond of since hearing about it for the first time 20 years ago. A good number of the most pleasant and intelligent people in the world use it. They may sometimes need to bother with MS Word to communicate with dreary people, but all they really put an effort in doing, is explained about and shared using TeX . The article was written for the 120th convention of a society of audio engineers, held in Paris in the spring of 2006. It must have been a wonderful spring meeting, with quotes like "Numbers don't have frequency, in the same way that they don'

Three giant birds appear in Westerpark. Not belonging here, they seem to cry for a lost home. Little boys are semi-scared of them. A girl stands still and wonders. Can they fly?

"Jaroslav Kubista; He was a reporter for Lunatic Asylums and since 1929 he is financial reporter."  Ik luister naar opnames van Arnold Dreyblatt's "Who's Who in Central & East Europe 1933". Dreyblatt vond het beduimelde boek waarin de namen van duizenden mannen en vrouwen worden genoemd, met steeds enkele woorden of een aantal zinnen over wie ze waren en wat hen bezighield. Op de achtergrond klinkt vreemde muziek, een druppelende kraan, een oude radio. De stemmen die voorlezen uit het boek klinken kalm, duidelijk, bijna onpersoonlijk en ze lezen de tekst voor alsof het waterstanden zijn, of uitslagen van de lotto, voor luisteraars die ver weg klaar zitten met potlood en papier om de voor hen belangrijke gegevens te noteren. En dan weer is er een stem die zachtjes voorleest, alsof we moeten oppassen voor wie ons horen kan, de autoriteiten. Ook ik luister met pen en papier. Kubista. Hij schreef over gekkenhuizen maar is intussen financieel verslag

"Whether the Cup with sweet or bitter run, The Wine of Life keeps oozing drop by drop, The Leaves of Life keep falling one by one." [uit The Rubayyat of Omar Khayyam , vert. Edward FitzGerald] In teksten van barista's lees je over die ene zeldzaam verrukkelijke kop koffie die is geschonken en waarnaar kan worden terugverlangd. The God Shot wordt het genoemd en de omstandigheden ervan worden altijd nagestreefd maar zelden bereikt en of je er nu in slaagt, door een perfect storm van temperatuur, versheid, toewijding en stoomkracht een verrukkelijke kop koffie te zetten of een bitter bakje, je tijd verstrijkt en je mogelijkheden raken op. Ik vul de boiler van m'n La Pavoni met gefilterd water en volg het oplopen van de temperatuur. Het plan, besproken met Spironski, is om te wachten tot de zetgroep 70º C is en dan subiet een kop voor te verwarmen met heet water uit de zetgroep die daardoor zelf ook snel tien graden warmer wordt, koffie te malen en direc

M'n vriendin is een beetje ongerust nu ik ook op de oude La Pavoni Europiccola die bij haar staat een temperatuurvoeler heb vastgezet. "Ga je straks ook de temperatuur van het aanrecht meten?"  Er bestaat natuurlijk gevaar dat het uit de hand loopt. Stel je voor dat ik mijn hartslagmeter ook buiten  hardlooptrainingen om draag en de metingen live via m'n iPhone deel op facebook. Dat je dan van die meldingen krijgt, zoals je voorbij ziet komen wat iemand op Spotify heeft beluisterd of welke genante videoclip is bekeken. Misschien zijn er al mensen die dat doen... die bijvoorbeeld hun bloedsuikerwaarden meten in een restaurant en dan op hun smartphone kijken wie er in de buurt is met toevallig dezelfde waarden. Elkaar opzoeken, een druppel bloed uitwisselen, taggen , volgers worden van elkaar op het diabetenforum en verder eten. Ik houd het denk ik bij de metingen aan de oude techniek van espressomachines. Apparaten die technisch al tientallen jaren ongeveer hetzel

Het pak vers gebrande bonen gaat open en zintuiglijk stap ik de werkplaats van een restaurateur binnen, een man die werkt met leer, hout en verfijnde oliën. Achterin zijn atelier staat een paard op stal. Hij heeft net koffie gezet op vuur van notenhoutspaanders en zijn espresso draagt het aroma van zacht gelooid rundervel waarmee een rijzadel is gerepareerd, rijglaars, zilte huid in zomerzon aan zee. Er zijn twee nieuwe onderdelen binnengekomen. Een lange probe van Fluke met een scherpe punt waarmee je diep in een dode kalkoen kan prikken, of in een levende inbreker. En van Nuova Ricambi een filterdrager met manometer en een stalen infuus-opening, de poort waar de probe doorheen kan. Het filterbakje met versgemalen koffie komt daar pal bovenop zodat nu ook daar de temperatuur kan worden gemeten. Allemaal dringend noodzakelijk natuurlijk, tenminste voor wie dergelijke dingen van groot belang vindt. Nuova Ricambi filterdrager met ingewiikkelde gadget-ports Even een vuist maken

"Ikzelf doe altijd een theedoek helemaal rond de groep," schreef Spironski op 12 mei als reactie op m'n blog over het opwarmen met een muts op de machine, "dus ook rond de schijf en de uitloop onderin. Op die manier heb ik mijn eigen machine echt in een half uur op 94º C zitten." Om het dan nog één keer te proberen heb ik een theedoek, een das en een omslagdoek rond de zetgroep gedaan: Maakt allemaal weinig uit: twee minuten sneller dan de ijsmuts, zeventien minuten sneller dan opwarmtijd van de machine zonder extra moeite. En een klein kwartier langzamer dan de machine van Spironski. 100 ml (in 15 seconden) in het kopje om op te warmen, intussen koffie malen en tampen, dan een ristretto zetten: Die is lekker en hij houdt zich goed in de volle zon... Het meten van de temperatuur in de cam chamber van de E61 gaat vermoedelijk weinig nieuws meer opleveren. Of heeft iemand nog suggesties? Binnenkort krijg ik de filterdrager binnen met manometer e

Paul van der Hulst van koffiebranderij Peeze houdt zijn handen boven de kleine thuisbrander alsof hij probeert het toestel te laten zweven. Hij vertelt hoe ze in Arnhem in hun branderij de koffiebonen diepgang geven. "Bij de meeste branderijen branden ze de bonen in vier minuten," vertelt hij "en waarom? Omdat er dan meer vocht in de bonen blijft zitten. Ze branden minder in. Wij doen dat anders. Bij ons duurt het branden ongeveer zestien minuten, het gaat allemaal veel kalmer. De boon wordt er lichter van, er gaan er meer in een pond maar het aroma krijgt daardoor meer lengte." Terwijl de bonen in de simpele thuisbrander voor hem langzaam van kleur veranderen, beschrijft hij de geuren die we kunnen waarnemen tijdens het brandproces. "Het begint met de geur van vers gemaaid gras. Daarna ruik je hooi, dan de geur van noten, vervolgens pindakaas en daarna, tegen het einde van het branden kom je in de fase van de Maillard reactie waarbij suikers in de boon

De postbode is verdwenen en daarvoor in de plaats lopen en rijden er veel meer mensen dan voorheen om post en pakjes te bezorgen. Laatst had ik een paar dingen online besteld en diverse pakketdiensten kwamen spullen brengen, op verschillende momenten van de dag en met ieder hun eigen vriendelijke briefjes in de bus. Bij de een kon ik online aangeven wanneer ik thuis zou zijn, bij de ander kon ik bellen om te zeggen dat ik het pakje ergens buiten de stad zou ophalen, de derde had mijn bestelling bij de buren afgegeven. De vierde bezorger belde me op mijn mobiel om te vragen waar ik was en hij bracht het pakje de volgende ochtend vroeg langs bij mijn vriendin, een wijk verderop. Het is me een raadsel hoe dat allemaal kan terwijl het ook nog eens meer winst oplevert dan onze PTT voorheen had. De mensen die de brieven rondbrengen doen hun best maar ze werken part time en niet lang genoeg in deze wijk om de straatnamen te leren kennen. Nu merk ik dat post voor mij af en toe bij an