Kostverlorenvaart

Het is vroeg donker en in de regen is het zicht slecht op de smalle binnenwegen van Thedinghausen. Als we in Werder bijna de sloot in glijden, wordt het tijd om een slaapplaats te zoeken. Het pension van Elke en Robert (Achimer Landstraße 10) ziet er knus uit. In de hal wemelt het van de decoraties, vooral veel sierborden aan de wand. Bij de telefoon zit een grote pop, de "Sekretärin" van het logement. In mijn kamer staan twee vitrines met souvenirs die Robert en Elke van hun vakantietrips hebben meegenomen. Er is een grote brede kast met schuifdeuren met de garderobe van Elke. Boven heeft Hans een kleine slaapzaal voor zichzelf en daar kijken we naar de film Control . Prachtig, die gestileerde beelden, in contrast met de ouderwets gezellige inrichting van het pension. 's Ochtends staat een uitgebreid Frühstück klaar in de kleine eetzaal en Elke verzorgt live muziek. Ze treedt al tientallen jaren op met haar eenpersoonsorkest. Je zou het niet verwachten van zo'n oud

We willen niet per se naar Hamburg maar als je op weg gaat, is een hulplijn naar een denkbeeldig doel handig omdat je dan een eind van huis komt. Onder de grauwe lucht liggen de voorsteden erbij alsof het altijd regent. We doorkruisen Hamburg. Willen we hier blijven, een plek zoeken voor de nacht en dan de stad in? Hebben we hier wat te zoeken of rijden we net zo lief verder? Wat brengt ons hier? In de buurt van de haven is het druk, groepen toeristen lopen naar bussen voor een rondrit of stappen op de boot om het havengebied te zien. We rijden door kale stukken van de haven. In de punt van een oud veemgebouw aan de Bremer Kai is een museum voor de scheepvaart maar het ziet er gesloten uit. Museum der Arbeit staat er op een machine voor het gebouw. Het is niet duidelijk wat dit apparaat vroeger deed. Blazen, takelen, spuiten en rollen, alles zit erop en eraan maar nu het niet meer werkt lijkt het zelf te zijn vergeten waar het ooit voor heeft gediend. Aan het andere uiteinde van het l

De zon schijnt maar het is koud. Het restaurant aan het strand van IJmuiden is vrijwel uitgestorven. Een stel zit bij de ingang aan een tafel, een gezin zit rechts van me kaarten te schrijven voor een oom en tante die morgen 45 jaar getrouwd zijn. De jongste van de twee kinderen kruipt wat rond hoewel ze ook goed kan lopen en rennen. Ik lees "A Widow for One Year" van John Irving, bladzijde 75 van de 592. Een vrouw die haar twee zoons, tieners nog, verloor, staat op het punt een jongen te verleiden die haar aan haar zoons doet denken. De jongen is verliefd op haar en voelt zich bij haar volmaakt gelukkig. "I feel complete ," zegt de jongen. "I'll show you complete ," antwoordt zij. Het klinkt als een belofte en als een waarschuwing. Als ik naar buiten kijk, zie ik op het verlaten terras vier grote vazen met goudvissen op een steigerhouten tafel staan. Op de hoek van de tafel een kinderstoel van hetzelfde hout. Ik stel me voor hoe het zou zijn als het k

In m'n droom wilde ik hem opbellen, want ik realiseerde me dat ik hem al langer dan een paar dagen niet had gezien, wat eigenlijk gek is omdat ik nu vlakbij woon. Het drong niet tot me door dat hij zestien jaar geleden is overleden. Ik werd erg ongerust maar slaagde er niet in hem aan de lijn te krijgen, sterker nog, ik kon z'n nummer niet eens vinden in mijn mobieltje... in de adressenlijst tikte ik J, O, H,... maar zijn naam leek er niet in te staan. Ik pakte toen een schoen van 'm, een zwarte bolle schoen zo groot als m'n bovenbeen en hield die tegen m'n oor alsof ik 'm zo zou kunnen horen, zoals je een zeeschelp tegen je oor kunt houden om de zee te horen ruisen. M'n kind lag, een grote baby nog, in een wieg bij me, zag me met die grote zwarte schoen aan m'n oor en schrok, krijste het uit.