Bremer Kai

We willen niet per se naar Hamburg maar als je op weg gaat, is een hulplijn naar een denkbeeldig doel handig omdat je dan een eind van huis komt. Onder de grauwe lucht liggen de voorsteden erbij alsof het altijd regent. We doorkruisen Hamburg. Willen we hier blijven, een plek zoeken voor de nacht en dan de stad in? Hebben we hier wat te zoeken of rijden we net zo lief verder? Wat brengt ons hier? In de buurt van de haven is het druk, groepen toeristen lopen naar bussen voor een rondrit of stappen op de boot om het havengebied te zien.


We rijden door kale stukken van de haven. In de punt van een oud veemgebouw aan de Bremer Kai is een museum voor de scheepvaart maar het ziet er gesloten uit. Museum der Arbeit staat er op een machine voor het gebouw. Het is niet duidelijk wat dit apparaat vroeger deed. Blazen, takelen, spuiten en rollen, alles zit erop en eraan maar nu het niet meer werkt lijkt het zelf te zijn vergeten waar het ooit voor heeft gediend. Aan het andere uiteinde van het langgerekte oude gebouw wordt nog gewerkt. Een man met fel oranje jas en een donkerblauwe muts komt kijken als we fotograferen. "Hee, doe mij niet op de foto!" roept hij, "of het gaat je geld kosten!" Ik berg m'n camera op maar Hans gaat door en roept terug "Ik ben hier aan het werk, dus wie moet er nu betaald worden?"

Dat breekt het ijs en we mogen het gebouw binnen. De man met de oranje jas woont hier in een huis van vier verdiepingen en een kilometer lengte. Zijn hele leven heeft hij gevaren, lijndiensten, vooral vracht, overal geweest en alles meegemaakt. Blind aan een oog, een handvol tanden kwijt maar vol verhalen. Toen hij stopte met varen wist hij dat hij dicht bij het water moest blijven en hier, op de landtong in zijn havengebouw, is de zee nooit ver weg. Als hij uit het raam kijkt herkent hij alle schepen, hij weet waar ze vandaan komen, van wie ze zijn en waar ze aanleggen.


In de statige kamer waar de architect dagelijks met de aannemers vergadert laat hij ons de tekening zien van het gebouw. De laatste jaren was het in verval maar nu wordt alles hersteld. Oude tegelwanden worden gerestaureerd en nieuwe gemaakt met antieke tegels van elders. Wat er straks in komt is hem nog niet duidelijk. "Wonen is hier lastig voor de meeste mensen," vertelt hij, "want als het hoog water is, dan staat alles blank buiten, tot anderhalve meter tegen de gevel op."

Glunderend vertelt hij van een reis naar Amerika. Op de heenweg was er een luie kok aan boord en de bemanning werd zo woest dat de kok voor zijn leven vreesde. De kapitein liet de kok als eerste van boord toen ze waren aangekomen en hij nam een nieuwe kok aan die in de beste hotels had gewerkt. De bemanning dreigde 'm te vermoorden als-ie niet beter voor ze zorgde. "Wat een verschil! 's Morgens om vier uur stond hij verse broodjes te bakken." Met z'n handen doet hij voor hoe de bolletjes werden gekneed en op de bakplaat gegooid. "Smullen!"

Het mooiste was het op de Samoa eilanden. "Maar er was toen nog geen haven voor ons. We gingen voor anker midden in het koraalrif. Dat grote anker lieten we zo in het koraal vallen! Dat kun je je nu niet meer voorstellen..."


"Ik wilde bij de schepen wonen en ik heb net zo lang rondgebeld tot ik dit plekje vond," vertelt hij. "Ik heb alle sleutels, een kamer voor mezelf en ik houd een oogje in het zeil. Aan de overkant van het water woont m'n vriendin met ons dochtertje van acht. Ik kan haar naar school zien fietsen, elke dag, ze fietst op haar dooie gemak."