Loopt die pil wel gelijk?
"Naam en geboortedatum?"
De balie van de apotheek. Het meisje moet je naam weten voor je wat meekrijgt, en je geboortedatum om verwisseling te voorkomen. Geen waterdicht systeem maar het werkt.
En dan begint de verwarring. Ze vraagt iets dat ik niet kan plaatsen en hoewel het perfect Nederlands is wat ze vraagt heb ik geen idee waarom ze het vraagt, waar ze heen wil en wat ik zou moeten antwoorden om alles goed te laten verlopen. Er trekt een dichte mist van taal op en ik krijg het gevoel alsof ik een beetje doof ben, alsof het heel erg veel moeite kost om iets te zeggen dat door die mist heen komt.
"Bij wie zijn deze medicijnen besteld?"
Hoezo? Waarom vraagt ze dat aan mij? Dat weet ik immers niet. Zij hebben de medicijnen bij een groothandel vandaan, maar bij wie, daarvan heb ik geen idee, ik ben een onbekende in die wereld. Ik heb ze niet besteld, ik kom ze alleen maar ophalen.
"Hoe komt u aan deze medicijnen?"
Ik word niet helemaal goed denk ik. Daarnet had ik ze nog niet, en nu heb ik ze voor me liggen, zij heeft ze op de balie gelegd, dus zij weet toch waar ze vandaan komen? Ik niet.
De apothekersassistente blijft ongelooflijk geduldig maar juist haar diepe, tolerante zucht en haar blanko starende blik in mijn richting geeft me het gevoel dat zij denkt met een absolute idioot te maken te hebben. Ze vindt me ongevaarlijk, ze doet geen stapje achteruit, drukt niet op een paniek-knop onder de balie. Ze herneemt zich slechts en stelt de vraag nu weer anders:
"Lopen uw medicijnen gelijk?"
Het is duidelijk mijn dag niet. Een klok loopt gelijk, of voor, of achter, ik loop, je kunt een loopneus hebben maar medicijnen die lopen, en dan ook nog eens gelijk lopen?! Iemand is hier volkomen vreemd en ik vrees dat ik dat ben. Ik probeer de assistente uit te leggen wat ik er niet aan kan begrijpen.
Dan gaat me een licht op. Zou ze zich afvragen of ik nog medicijnen over heb? De vorige keer kreeg ik door een ander misverstand de dubbele hoeveelheid van een pil mee en daarvan heb ik dus nog een voorraad die ik niet heb opgegeten. Zou dit haar zijn opgevallen?
"Heeft u een recept van deze medicijnen ingeleverd of zijn ze online aangevraagd?"
Oh nu vat ik hem. Ik leg uit dat ik online op de website van de dokter (een paar deuren verderop) heb gemeld welke medicijnen op raken en de assistente van de dokter heeft terug gemaild dat ze vandaag bij de apotheek klaarliggen.
Wat blijkt nou. De apotheker kan intussen bij wijze van oneindig herhaalrecept zelf voorspellen wanneer mijn medicijnen op raken en deze dan alvast bijbestellen. Ik kan dan, als ik dat wil, van hen een mailtje verwachten wanneer de nieuwe dozen klaarliggen.
"Wilt u dat?"
Dat maakt me eerlijk gezegd niets uit. Het lijkt me iets dat voor hen belangrijk is maar voor mij helemaal niet. Toch wil ze graag dat ik ergens ja of nee tegen zeg. Ik vind het best en dan wil ze voor de zekerheid mijn mailadres en telefoonnummer opschrijven. Ook dat is prima, had ze ook meteen kunnen vragen.
We zijn weer in een gebied terecht gekomen waarin we allebei weten wat er van de ander wordt gevraagd. Ik ben erg opgelucht, maar zij blijft uiterlijk onbewogen.
Straks zal ze misschien verzuchten dat je er hele vreemde gasten bij hebt lopen.
=====
Later vond ik onderstaande video, waarin een andere apotheker, die zelf zo te zien last heeft van voetwiebel, uitlegt wat dit nieuwe systeem dat onder vakgenoten chronische medicatie heet, inhoudt. Wat hier boven heet dat medicijnen gelijklopen, wordt in de video het gelijktrekken van medicijnen genoemd. Die term zou ik gisteren ook niet een twee drie hebben begrepen. Ik leerde ook een nieuwe term, die je nodig hebt om te communiceren met je apotheker: een stukje polyfarmacie toepassen (op 1:25 in de video). Een tevreden patiënt zegt dat deze nieuwe service "een vorm van meedenken is waardoor bij mij aandacht weggehaald wordt."
Er is gisteren dus aandacht bij mij weggehaald door een meedenkende apotheker.
Het goede nieuws: ik kan nu langer zelfstandig wonen! Wat me tegelijk een beetje ongerust maakt, want kennelijk stonden de instanties al gereed om mij uit huis te halen en op een wachtlijst te plaatsen voor een inmiddels wegens te hoge kosten gesloten bejaardentehuis. Als mijn tevredenheid straks wordt gemeten, zal ik ervoor zorgen ook een 8,6 te geven. Om erger te voorkomen.
(PS deze tekst moest eigenlijk in m'n andere blog "Zeg het met woorden" staan en daar heb ik hem nu ook neergezet: http://woordenpraat.blogspot.nl/2014/09/loopt-die-pil-wel-gelijk.html)
De balie van de apotheek. Het meisje moet je naam weten voor je wat meekrijgt, en je geboortedatum om verwisseling te voorkomen. Geen waterdicht systeem maar het werkt.
En dan begint de verwarring. Ze vraagt iets dat ik niet kan plaatsen en hoewel het perfect Nederlands is wat ze vraagt heb ik geen idee waarom ze het vraagt, waar ze heen wil en wat ik zou moeten antwoorden om alles goed te laten verlopen. Er trekt een dichte mist van taal op en ik krijg het gevoel alsof ik een beetje doof ben, alsof het heel erg veel moeite kost om iets te zeggen dat door die mist heen komt.
"Bij wie zijn deze medicijnen besteld?"
Hoezo? Waarom vraagt ze dat aan mij? Dat weet ik immers niet. Zij hebben de medicijnen bij een groothandel vandaan, maar bij wie, daarvan heb ik geen idee, ik ben een onbekende in die wereld. Ik heb ze niet besteld, ik kom ze alleen maar ophalen.
"Hoe komt u aan deze medicijnen?"
Ik word niet helemaal goed denk ik. Daarnet had ik ze nog niet, en nu heb ik ze voor me liggen, zij heeft ze op de balie gelegd, dus zij weet toch waar ze vandaan komen? Ik niet.
De apothekersassistente blijft ongelooflijk geduldig maar juist haar diepe, tolerante zucht en haar blanko starende blik in mijn richting geeft me het gevoel dat zij denkt met een absolute idioot te maken te hebben. Ze vindt me ongevaarlijk, ze doet geen stapje achteruit, drukt niet op een paniek-knop onder de balie. Ze herneemt zich slechts en stelt de vraag nu weer anders:
"Lopen uw medicijnen gelijk?"
Het is duidelijk mijn dag niet. Een klok loopt gelijk, of voor, of achter, ik loop, je kunt een loopneus hebben maar medicijnen die lopen, en dan ook nog eens gelijk lopen?! Iemand is hier volkomen vreemd en ik vrees dat ik dat ben. Ik probeer de assistente uit te leggen wat ik er niet aan kan begrijpen.
Dan gaat me een licht op. Zou ze zich afvragen of ik nog medicijnen over heb? De vorige keer kreeg ik door een ander misverstand de dubbele hoeveelheid van een pil mee en daarvan heb ik dus nog een voorraad die ik niet heb opgegeten. Zou dit haar zijn opgevallen?
"Heeft u een recept van deze medicijnen ingeleverd of zijn ze online aangevraagd?"
Oh nu vat ik hem. Ik leg uit dat ik online op de website van de dokter (een paar deuren verderop) heb gemeld welke medicijnen op raken en de assistente van de dokter heeft terug gemaild dat ze vandaag bij de apotheek klaarliggen.
Wat blijkt nou. De apotheker kan intussen bij wijze van oneindig herhaalrecept zelf voorspellen wanneer mijn medicijnen op raken en deze dan alvast bijbestellen. Ik kan dan, als ik dat wil, van hen een mailtje verwachten wanneer de nieuwe dozen klaarliggen.
"Wilt u dat?"
Dat maakt me eerlijk gezegd niets uit. Het lijkt me iets dat voor hen belangrijk is maar voor mij helemaal niet. Toch wil ze graag dat ik ergens ja of nee tegen zeg. Ik vind het best en dan wil ze voor de zekerheid mijn mailadres en telefoonnummer opschrijven. Ook dat is prima, had ze ook meteen kunnen vragen.
We zijn weer in een gebied terecht gekomen waarin we allebei weten wat er van de ander wordt gevraagd. Ik ben erg opgelucht, maar zij blijft uiterlijk onbewogen.
Straks zal ze misschien verzuchten dat je er hele vreemde gasten bij hebt lopen.
=====
Later vond ik onderstaande video, waarin een andere apotheker, die zelf zo te zien last heeft van voetwiebel, uitlegt wat dit nieuwe systeem dat onder vakgenoten chronische medicatie heet, inhoudt. Wat hier boven heet dat medicijnen gelijklopen, wordt in de video het gelijktrekken van medicijnen genoemd. Die term zou ik gisteren ook niet een twee drie hebben begrepen. Ik leerde ook een nieuwe term, die je nodig hebt om te communiceren met je apotheker: een stukje polyfarmacie toepassen (op 1:25 in de video). Een tevreden patiënt zegt dat deze nieuwe service "een vorm van meedenken is waardoor bij mij aandacht weggehaald wordt."
Er is gisteren dus aandacht bij mij weggehaald door een meedenkende apotheker.
Het goede nieuws: ik kan nu langer zelfstandig wonen! Wat me tegelijk een beetje ongerust maakt, want kennelijk stonden de instanties al gereed om mij uit huis te halen en op een wachtlijst te plaatsen voor een inmiddels wegens te hoge kosten gesloten bejaardentehuis. Als mijn tevredenheid straks wordt gemeten, zal ik ervoor zorgen ook een 8,6 te geven. Om erger te voorkomen.
(PS deze tekst moest eigenlijk in m'n andere blog "Zeg het met woorden" staan en daar heb ik hem nu ook neergezet: http://woordenpraat.blogspot.nl/2014/09/loopt-die-pil-wel-gelijk.html)
Reacties
Zonder mij en mede lotgenoten hebben ze immers geen bestaansrecht, laat ik nu een paar weken geleden zo'n trien aan m'n kar hebben gehad en die wilde ik eigenlijk een koekie van eigen deeg geven, toch maar niet gedaan en toen ik de laatste keer bij de gifmengerij was, werd ik door die trien geholpen, ze herkende me toen wel en ik zei dat ik graag zo door haar geholpen wilde worden zoals ik haar had gedaan, mooi ik stond binnen 2 minuten buiten, alleen zonder koffie ;-)
ik heb er ook altijd problemen mee, de vragen die ze stellen en je daarna schaapachtig aan gaan kijken alsof jij helemaal achterlijk bent
ik heb er ook altijd problemen mee, de vragen die ze stellen en je daarna schaapachtig aan gaan kijken alsof jij helemaal achterlijk bent