U wordt opgehaald

Afdeling radiologie, vroeg op de zondagmiddag. Een gebouw als een ruimteschip waarin de mensen klein zijn. In de tuin zitten wat patiënten naast hun rijdende kapstokken met infuus.


Bij Radiologie zijn de schuifdeuren dicht. "U wordt opgehaald." Maar waar moeten we plaatsnemen? 'Hier' is geen stoel, wel verder terug en aan de andere kant van de deuren. Iemand laat de schuifdeuren opengaan.


In de wachtruimte bij de MRI-machine staat een tafel kralen-spiralen waarmee kinderen kunnen spelen. Als je die tafel ziet, weet je dat je in een ziekenhuis bent. Kinderen spelen er weleens mee, maar zijn misschien niet in de stemming, want moeder is ziek en je wilt niet dat ze doodgaat. En als je ermee gaat spelen, kijken er grote mensen naar je.


Het magneetveld is dag en nacht in werking. Daar put ik hoop uit. Je ziet ze niet, maar er wordt met man en macht gewerkt aan het herstel.


Bij de uitgang staat een torso van een vrouw, helft schedel, helft gezicht en je kunt haar organen zien.

We zijn kwetsbaar en alles kan stuk.