Geblokt

Vaak fietste ik er langs maar nu zie ik het gebouw pas. Oude en heel oude stukken aan elkaar gegroeid, tralies voor de ramen en veel blinde muren. Op de hoekpunten hangen camera's. Ik maak wat foto's en verwacht in de kraag te worden gegrepen, maar vermoedelijk hangen de monitoren naast elkaar op een lastige plek en kijkt er al lang niemand meer naar de beelden die elke twee seconden van de ene op de andere camera schakelen.

Het gebouw lijkt zich te schamen. Als een vuile zwerver staat het van de wereld afgedraaid. Het wil liever niet gezien worden.

De stalen deur die ik hebben moet heeft geen handvat. Als een putdeksel sluit het de toegang af. Ik druk op een knop en iemand laat van afstand de deur langzaam openzwaaien. Binnen is het donker en achter dik glas zit de portier. Er een vrouw voor me die iemand spreken moet. Ze noemt een naam. "Ik heb net gebeld en ik zou me hier melden." Op welke afdeling, welke cel, vraagt de portier, maar dat weet ze niet. "Kunt u de naam niet opzoeken ergens?" vraagt ze. "Momentje... mevrouw, alles is geblokt, probeer morgen nog eens."

Ik weet niet wat het is, geblokt, maar het klinkt niet goed.

De vrouw staat nogal onder druk. Ze moet dringend naar binnen. "Kut, kut..." mompelt ze. "Woensdag moet hij voorkomen en hij wilde me per se spreken. Is alles geblokt?" De portier overlegt met z'n collega en we horen die zeggen dat niet alles is geblokt. "Ja mevrouw, alles is geblokt. Er is rumoer binnen. Dit gaat de rest van de dag duren. Probeer het morgen maar." "Is zijn afdeling morgenochtend niet geblokt?" vraagt ze en de portier knikt. Hij zegt niets, hij knikt alleen maar, langzaam, een paar keer, in gedachten verzonken lijkt het.

Dan is het mijn beurt. "Ik kom een doos ophalen van mevrouw V., ze weet ervan," zeg ik en ik besef dat het vreemd klinkt, "ze weet ervan." Alsof ik ook had kunnen zeggen "een doos van mevrouw V. graag, het is voor haar een verrassing." "Werkt ze hier?" vraagt de portier. Ik denk het wel. Terwijl ik wacht, kijk ik om me heen. Er is een grote poort met metaaldetectie, en een wand met hele kleine kluisjes om alles in achter te laten, van mobieltje tot geld en haarspelden toe.

Ik luister of ik rumoer hoor binnen, maar het is stil.