Congrathulathiones
North Sea Jazz 2009 was prachtig. Veel concerten gezien van Artist in Residence John Zorn met zijn band in diverse gedaantes. Wild, precies, een verrukkelijk pandemonium. Starvinsky Orkestar verdiende meer ruimte want er was net geen tijd voor het bloedmooie "Fragrant Moondrops." Eric Vloeimans was ongelooflijk en Benjamin Herman liep over de brede bühne te stuiteren -- ook als een bandlid van hem kalm een solo speelde, vloog hij er gillend omheen. Ongeremd enthousiasme en levenslust. Topturner. Als er een bar bij was had ik gezegd "I will have what he is having" maar op de sterke koffie van de Mobiccino-karretjes ging het voor ons al hard genoeg.
Han Bennink demonstreerde dat je, als je écht kunt drummen, genoeg hebt aan één trommel en je kunt zelfs zonder. Een vrolijke bezetene. Hij had de vader kunnen zijn van Michiel Borstlap (piano) en Ernst Glerum (bas) maar hij was de jongste hond van de drie.
Er gebeurt zoveel overal dat je hoe dan ook veel mist maar het zit niemand dwars, er heerst geen onrust, het is geen dolledinsdag-uitverkoop. En de organisatie zorgt voor een verbindend element dat je overal tegenkomt: achterlijke presentatoren. Altijd leuk voor het concert begint. Wat zal de gastheer nu weer uitkramen.
"Congrathulathiones!" roept er een tegen Stefano Bollani, een Italiaanse pianist die met zijn 36 jaar een prijs krijgt, de Paul Acket Award 2009 voor de Artist Deserving Wider Recognition. Verschillende juryleden komen aan het woord en in onberispelijk Nederlands vertellen die hoe goed Bollani is. Hij zit er grijnzend bij, kijkt vragend de zaal in zo van "kan iemand mij zeggen waar het over gaat?" tot de presentator alles voor hem samenvat in die ene, zelfverzonnen, min of meer Italiaans klinkende felicitatie.
Een presentatrice begint haar introductie met te zeggen dat we de zaal straks links moeten verlaten en ze wijst naar rechts. Tot iemand haar corrigeert en ze haar achterste naar ons draait en alsnog naar links wijst.
"Please put off your phone and give him a warm hand!" roept een ander als John Zorn opkomt. Als Silje Nergaard klaar is, roept de presentator dat Roy Haynes straks komt, dan bedenkt-ie zich en zegt "Oh nee, dat is morgen." Hij zoekt in zijn papieren en besluit het de zaal te vragen "jongens wat komt er over een uur? Oh... Charlie Haden, daar mag niet bij gefotografeerd worden."
Ik vraag me af hoe die mensen zich voorbereiden. Ze hebben maar één zaal bij te houden, een paar concerten op een avond maar het is heel gewoon dat ze perplex zijn als de musici opkomen. Wie hebben we dáár nu weer? Even kijken.
Reacties
Voor ons ook het event waar we het hele jaar weer naar uitkijken en ondertussen ook een hoop vaste klanten zijn die ons weer weten te vinden. Wij hebben ook genoten, van de vibe, van de muziek, van de bezoekers en hun reacties.
Wellicht tot volgend jaar!
Groeten, Esther (MobiCcino)