Kunstpraat

N52 16.000 E5 41.283

Vlakbij Ermelo lagen grafheuvels verborgen in het bos. Je zag ze wel maar weinigen wisten dat het grafheuvels zijn, duizenden jaren oud. Als teveel mensen ervan weten, heb je meer kans op gekken met metaaldetectoren die erin gaan wroeten.

Dwars over een van de heuvels liep lang een pad, waardoor deze is uitgesleten tot twee halve heuvels. Nu is het pad omgeleid en als markering is een haag van taxus aangelegd.

Keurig. Een beetje truttig tuintje is geworden, maar goed. Wat wel erg is: de tekst op het bord erbij. Die taal!

"[...] De route, die de grafheuvel in tweeën splitste, blijft zichtbaar om de verstoring en daarmee de geschiedenis van deze plaats zichtbaar en voelbaar te houden. De taxushaag, veel voorkomend op begraafplaatsen, blijft in de bovenlijn waterpas waardoor deze in hoogte zal verschillen. De haag dient door deze ingreep niet alleen ter omlijsting en omkadering van de heuvel, maar heeft ook een eigen beeldende kwaliteit die zich verhoudt tot de glooiing van het landschap."

Verstoring en geschiedenis, zichtbaar en voelbaar, omlijsting en omkadering. De beeldende kwaliteit is eigen en verhoudt zich tot de glooiing. Waterpas op en neer.

Taal die je geest verdooft waardoor de schrijver denkt dat je stil bent van bewondering.

Zou de persoon die de tekst heeft gedicteerd een Hoofd Groenbeleid zijn die graag naar exposities gaat met conceptuele kunst, liefst bij de opening? Of een tuinboer die eigenlijk landschapsarchitect wil heten? Heeft hij of zij op de dag dat dit geschreven werd verder nog een klap uitgevoerd?