Stilte zien
[foto: Miranda van Meijeren] Het zijn de eerste weken van het jaar en de stad lijkt ergens op te wachten. Alles is kouder dan voorheen. Ik ben extra vroeg wakker en loop over straat, op zoek naar de zichtbare stilte. Niemand wandelt doelloos rond; wie er is, wil elders zijn. Een oudere dakloze duwt een boodschappenkar voor zich uit, voorbij winkels die nog lang niet open gaan. Ook hij heeft de pas erin. Het valt me op hoeveel geldautomaten ik zie, juist nu niemand ze nodig heeft. De beeldschermen stralen de donkere leegte tegemoet en laten waarschuwingen zien voor afwezige ogen. Ook buiten de stad is het ijzig kalm. Boerderijen lijken in slaap te zijn gevallen. Het duurt nog even voordat de eerste tractor de koude velden zal oprijden om het geurende gier uit de stallen te spuiten. Zelfs het bos is in zichzelf gekeerd. Het zou me moeite kosten hier te schreeuwen, zoals dat in een kerk evenmin kan. De meeste bomen zijn hier kaal en de kracht waarmee straks alles weer gaat groeien, versto